Αλήθεια, Πρόεδρε, πόσο ακόμα θα βλέπουμε αυτό το τσίρκο;

Τεράστιο είναι -και πάλι- το ζήτημα που εγείρεται για την Αστυνομία, με αφορμή τα αίσχη στη Λεμεσό το Σαββατοκύριακο. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική της προϊστάμενη, την κυρία Γιολίτη.

Πριν όμως πάμε εκεί, νομίζω πως επιβάλλεται μια παρένθεση έστω κι αν αφορά πράγματα που είναι ή θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Όταν κάποιος, αγαπητέ μου Χαράλαμπε Θεοπέμπτου, υποστηρίζει ότι ευαγγελίζεται την αλλαγή, τα λόγια δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται έργα.

Και όταν στο ψηφοδέλτιο των Οικολόγων φιλοξενείται ένα άτομο το οποίο λούζει με αγοραίους χαρακτηρισμούς μια υπουργό -εδώ την κυρία Γιολίτη- και επιμένει να ζητά και τα ρέστα αντί να απολογηθεί, το «δεν μας εκφράζουν» (!) δεν είναι η απάντηση. Δεν είναι καν απάντηση.

Ούτε βέβαια και συνιστά δικαιολογία η τραγική ατάκα του Γιώργου Περδίκη για τον Κυπριανού του ΔΗΣΥ που φωτογράφισε το εσώρουχο γυναίκας συναδέλφου του και ο ΔΗΣΥ τον έχει ακόμα στην κοινοβουλευτική του ομάδα, όπως μας είπε.
Διότι σαφώς και ο ΔΗΣΥ είναι ο τελευταίος που δικαιούται να μιλά, όχι μόνο για τον συγκεκριμένο άθλιο, τον οποίο δεν άφησε απλά στην κοινοβουλευτική του ομάδα αλλά τον ξανάβαλε στο ψηφοδέλτιο και τον επανεξέλεξε, αλλά και για άλλους πολλούς.

Αυτό, όμως, δεν έχει καμία σχέση όταν ο ΔΗΣΥ ή ο οποιοσδήποτε θίγει ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα και οι Οικολόγοι λένε απλά ότι… δεν τους εκφράζει (!) για να νίψουν τας χείρας τους. Ωσάν να μας κόφτει τι τους εκφράζει ή να έπρεπε να μας κόφτει.

Το κόλπο των Οικολόγων ενόψει εκλογών και έξυπνο είναι και αποδίδει. Έβαλαν άτομα υπέρ της λύσης στέλνοντας -μετά- τη συζήτηση για την ακραία στάση τους στο Κυπριακό για το... φθινόπωρο, έβαλαν επιφανείς ψεκασμένους, έβαλαν τον Χασαπόπουλο με τους αφελέστερους των γκρούπις του Οδυσσέα που είχε μαζέψει -αντί να δώσει απαντήσεις για αυτά που έπρεπε- στα social media, έβαλαν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και, ακολουθώντας την πεπατημένη του ΔΗΣΥ και του Προέδρου Αναστασιάδη, λένε στον καθένα και στην καθεμία ό,τι θέλει να ακούσει για να μαζέψουν ψήφους.

Ώς εδώ είναι θέμα των ψηφοφόρων. Υπάρχουν όμως και κάποια όρια τα οποία δεν μπορεί κανείς να τα παραβιάζει και η συνέπεια να είναι το «δεν μας εκφράζουν». Εκτός κι αν νομίζουν οι Οικολόγοι πως ο κόσμος ο οποίος μπορεί να τους ψηφίσει είναι τόσο ηλίθιος τελικά. Ή είναι…

Τώρα σε σχέση με τα της Λεμεσού, κάποιος μας δουλεύει. Έχω δε την υποψία πως για άλλη μια φορά μας δουλεύουν όλοι τους μαζί.

Η Αστυνομία, στην οποία κάποιος θα πρέπει επιτέλους να εξηγήσει ότι δεν μπορεί να εκφράζεται ωσάν να είναι η κλαδική των εργαζομένων εκεί αλλά είναι υπόχρεη να μιλά ως υπηρεσία του κράτους, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν παρενέβη διότι δεν υπήρχε οχλαγωγία, ουσιαστικά δηλαδή να μας τη λέει κι από πάνω ότι είχε τα χέρια της δεμένα (επειδή η κακή κοινωνία της θύμωσε για τη βία στη Λευκωσία).

Πρώτον, διότι ούτε και στη Λευκωσία υπήρξε οχλαγωγία αλλά εκεί μια χαρά έβγαλε ο κάθε πονεμένος μπάτσος το κόμπλεξ του στον κοσμάκη και, δεύτερον, διότι όταν σταματούν τον κόσμο που κάνει πράγματα τα οποία παραβιάζουν τα διατάγματα δεν υπάρχει οχλαγωγία, επιβολή του νόμου υπάρχει. Δεν είπε κανείς να πάνε να πλακώσουν τον κόσμο στο ξύλο.

Το πλέον αδιανόητο όμως της υπόθεσης είναι το εξής. Το βράδυ της Κυριακής η υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως, η οποία επίσης κάλυψε την Αστυνομία και είπε ότι οι οδηγίες που είχε δεν της επέτρεπαν να παρέμβει -οδηγίες, από… ποιον αλήθεια;- είπε πως έγιναν 286 καταγγελίες. Η Αστυνομία μιλούσε για 175 καταγγελίες και τη Δευτέρα το πρωί, πάλι η Αστυνομία, μιλούσε επίσημα πάντα για σαράντα τόσες.

Όταν οι ίδιοι δεν γνωρίζουν πόσοι καταγγέλθηκαν και όταν η υπουργός ΔΔΤ μιλά για οδηγίες που είχε η Αστυνομία καταργώντας ουσιαστικά τον ίδιο της τον εαυτό αφού εκείνη η προϊστάμενη της Αστυνομίας, αλλά και όταν η Αστυνομία λέει ανοησίες περί έλλειψης οχλαγωγίας (!) για να δικαιολογήσει την απραξία της και μας τη λέει εμμέσως διότι είναι… τσουννιασμένη με τα προηγούμενα, νοείται αλήθεια κάποιος να τους πάρει στα σοβαρά; Ελαχίστως έστω.

Δεν γνωρίζω ειλικρινά ποιος αποδείχθηκε πιο ανίκανος σ’ αυτή την υπόθεση από τους δύο. Νομίζω όμως πως εδώ που έφτασαν τα πράγματα είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στη μεγάλη εικόνα: το 70% των κρουσμάτων να είναι από τη Λεμεσό, την πτέρυγα του κορωνοϊού να αδυνατεί να δεχθεί άλλους, κόσμο να πεθαίνει, το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό όπως και το Υπουργείο Υγείας να τα έχουν παίξει, το τεράστιο μέρος των Λεμεσιανών να πειθαρχεί όπως όλοι και να βλέπει έντρομο τα πράγματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο στην οικονομία, και την Αστυνομία με την αρμόδια υπουργό να μας περιπαίζουν κι από πάνω.

Χωρίς δυστυχώς να αντιμετωπίζει κανείς από τους δύο την παραμικρή συνέπεια για αυτή την κοροϊδία. Πόσο ακόμα θα το παρακολουθούμε, Πρόεδρε, αυτό το τσίρκο;